Dat kolére-jong weer...

Zondag 17 april 2016

                 

Ik ben acht jaar.
Ik krijg een nieuwe kamer, die uitsluitend via de slaapkamer van mijn ouders te bereiken is.

Noem het een hok, want voordat de tweeling geboren werd had ik, aan de andere kant van het huis, een grotere kamer.

Mijn bed staat langs de muur, tegenover het op het oosten gelegen raam.

Het bovenste gedeelte van het raam bestaat uit drie glas in lood vensters met in het centrum figuurtjes in rood, groen en blauw.

Zodra ik wakker wordt verschijnen de figuurtjes hoog op de muur boven mijn bed.

Ik pak mijn kleurpotloden en teken zo snel mogelijk de omtrek van de figuurtjes, op de muur.

Daarna kleur ik de vlakjes netjes in met rood, groen en blauw, precies als de figuurtjes in het raam.

Als ik klaar ben met inkleuren zijn de figuurtjes een eindje verschoven, naar een plekje lager op de muur.

Opnieuw teken ik snel de omtrek en kleur ze netjes in.

Dan schuiven de figuren door naar het midden, nog een beetje lager.

Ik stop pas als de figuurtjes de hoek omgaan, naar de zijmuur.

Dan komt mijn moeder kijken waar ik ben.

Ze ziet de versierde wand en zet het op een krijsen.

Dan haalt ze mijn vader erbij.

“Moet je kijken wat dat klerejong nu weer heeft gedaan!”

Mijn vader doet streng, maar lijkt het wel grappig te vinden.

Een paar jaar later mag ik van hem de hele wand versieren.

Ik maak een prachtige tekening van mijn stripheld Luckey Luke op een paard, en zijn hondje Rataplan.

Dan maken mijn ouders van mijn hok een badkamer.
Mijn tekening verdwijnt achter tegels.
En ik naar zolder.

Otto's originele handgeschreven bijdrage