Alles wat een mens is
“Een bak met stront en een emmer pis, dat is alles wat een mens is”. Aldus de lijfspreuk van mijn moeder. Hier was niets tegen in te brengen. Want zelf was zij het levende bewijs, van haar stelling. Ik ben elf jaar. Mijn moeder en tante Annie gaan picknicken, aan de Brielse Maas. Met de auto, want mijn ouders zijn rijk. Omdat ik van zwemmen houd, en van tante Annie, vraag ik of ik mee mag. Van tante Annie mag het. Moeder en tante nemen broodjes mee, met kaas. Van die kleffe witte broodjes die je vroeger kadetjes noemde. En jenever, want tante Annie is een beetje aan de drank. Op de picknickplek lopen zwanen rond. Mijn moeder voert ze stukjes brood, gedoopt in jenever. Beide vrouwen vinden het grappig. De lange hals van de zwanen valt naar links en naar rechts, naar voren en naar achteren. Dan zoeken de zwanen het water op. Misschien denken ze dat ze daar minder draaiierig zullen zijn. Maar in het water gaat het pas echt mis. De zwa
